Lees de ervaringen van:

Max Daniel (gastdocent politie Arnhem)
Ronald Burgers (gastdocent, presikhaaf Meubelen)
Jihane Bourich (18 jaar, oud-leerling)
Sfia Bourich (moeder van 4 leerlingen)
Bernard Cornielje (13 jaar begeleider)
Wim Schennink (10 jaar gastdocent)

Met dank aan Lau Haanen (oud-begeleider en buddy)
————————————————————————————————————–

Max Daniel (15 jaar gastdocent namens politie Arnhem)

Zou jij jezelf kort willen voorstellen?
Ik ben Max Daniel. Ik ben 62 jaar, getrouwd, 2 zonen. Ik ben in 1976 begonnen op de politieacademie. Ik heb bij de politie van alles gedaan.Ik ben al geruime tijd commissaris; onder andere hier in Arnhem. Op dit moment ben ik ben ik één van de nationale commandanten betrokken bij crisissituaties en bij het programma drugs.

Hoe en sinds wanneer ben je bij LOL betrokken geraakt?
Ik werd gebeld door een mevrouw die vertelde over het initiatief om in Arnhem een pilot te starten m.b.t. een weekendschool voor kinderen die wel een steuntje in de rug kunnen gebruiken om succesvol te zijn. Zij vroeg mij of ik een gastles wilde verzorgen als politieman. Ik was meteen enthousiast. Sinds die tijd (14 à 15 jaar geleden), doe ik dat ieder jaar, want ik vind het belangrijk dat wij als politie zo jong mogelijk investeren in de beeldvorming van ons in de samenleving. Dit betekent voor mij, dat ik graag tijd investeer in deze leeftijdsgroep. De laatste 4 jaren doe ik dat samen met Pim Miltenburg. Hij is hoofdcommissaris en hij doet dit ook omdat zijn vrouw betrokken is bij de organisatie. Maar de jaren daarvoor heb ik dat alleen gedaan.

Hoe ziet een dag als gastdocent er voor jou uit?
Tegenwoordig geven we de les op het bureau hier in Arnhem. In het eerste gedeelte vertellen we van alles en mogen ze vragen stellen. In het laatste gedeelte geven we een rondleiding. Dan gaan we door het hele politiebureau: de cellengangen, de politie-auto’s, de meldkamer etc. De kinderen vinden dat fantastisch.

Wat vind jij het belangrijkste om aan kinderen over te dragen?
Wat ik belangrijk vind, is de boodschap dat als je je inzet; als jij je best doet, dat je dan in principe alles kunt bereiken wat je wil. Ook belangrijk is, dat ze zich realiseren dat de politie hun politie is. Het is niet de politie van de overheid, maar die van hun. Dat wij er zijn om burgers te dienen en niet om burgers angst aan te jagen. Ik merk dat bij veel kinderen uit verschillende etniciteiten dit geen vanzelfsprekendheid is, omdat hun ouders niet met dit beeld en deze boodschap zijn opgegroeid. Deze kinderen kunnen dit beeld ten goede veranderen richting de volgende generaties.

Hoe ervaar je de kinderen zelf tijdens de gastlessen?
Ze zijn zeer geïnteresseerd. Ze zijn vaak overenthousiast. Vandaar dat je constant moet zeggen: “vinger opsteken als je wat wil vragen” en je merkt ook dat het merendeel van de kinderen zeer slim zijn. Ze pikken snel dingen op en zijn super gemotiveerd.

Heb je ook naderhand wel leuke reacties gehad van de kinderen?
Nou, ik was dik 10 jaar geleden met mijn jongste zoon op zoek naar een studierichting bij de open dag van de Han en daar werden we rondgeleid door tweedejaars. Opeens hoor ik: “commissaris, commissaris, kent u mij nog, kent u mij nog? Ik ben Mo. Ik zat bij u op de weekendschool. Ik mocht uw jas aan en uw pet op.” Ik dacht: dat zal wel zo zijn. Maar het doet je wel goed, want het betekent dat zo’n jongen in ieder geval zijn propedeuse gehaald heeft en de rest haalt hij ook wel. En daar doe je het voor!

Welke raad zou je geven aan iemand die ook overweegt gastdocent te worden?”
Nou, dat het ongelooflijk dankbaar werk is; dat je kunt investeren in de toekomst. Dat je voor verschillende kinderen het verschil kunt maken; ook al is die bijdrage nog zo gering. Als je niet gemotiveerd bent, moet je het niet doen. Ik heb een drukke baan en mijn weekenden zijn heilig, maar hier maak ik nog elk jaar graag tijd voor vrij.

Is er nog iets wat je zou willen toevoegen aan dit interview?
Ja, dat ik enorm veel respect heb voor alle mensen die zich inzetten voor deze kinderen. Voor het merendeel is dat vrijwilligerswerk. En naast de professionele ruggengraat wordt door iedereen geweldig werk geleverd.
Ik zou er ook meer ruchtbaarheid aan geven, want overal waar ik dit vertel, reageert men enthousiast. Ik heb bijvoorbeeld nog nooit een documentaire hierover op tv. gezien en ook in de krant ben ik over het fenomeen weekendschool niets tegengekomen, maar dat kan aan mij liggen…
——————————————————————————————————————–

Ronald Burger (gastdocent Presikhaaf Schoolmeubelen)

Zou jij je in het kort willen voorstellen?
Mijn naam is Ronald Burgers en sinds 2016 ben ik werkzaam bij Presikhaaf Schoolmeubelen, een Koninklijke Ahrend onderneming, als marketing manager. Ik ben eindverantwoordelijk voor marketing en communicatie binnen ons bedrijf en tevens eindverantwoordelijk voor de sponsoring en ondersteuning van Leuk Om te Leren, de weekendschool Arnhem.

Hoe zijn jullie bij LOL betrokken geraakt?
Onze directeur Wim de Goei was in 2016 naar een netwerkbijeenkomst van “Mix & Match” geweest in Duiven. Toen hij daarvan terugkwam, was hij zeer enthousiast over Leuk Om te Leren en gaf hij aan dit Arnhems initiatief te willen ondersteunen. Want het sloot perfect aan bij één van onze pijlers binnen Presikhaaf Schoolmeubelen nl. “Wij ondernemen Sociaal Maatschappelijk betrokken”. We kunnen op deze manier hier in het Arnhemse ook iets voor de jeugd doen. De sponsor-verantwoordelijke van Leuk Om te Leren is langs geweest om nog eens extra toe te lichten wat een en ander inhoudt en toen hebben we definitief besloten om te gaan sponsoren en ondersteunen. En ben ik het eerste jaar van onze sponsoring bijna 20 zondagmiddagen als begeleider mee gaan draaien met de weekendschool.

Hoe ziet een dag als gastdocent er voor jou uit?
Binnenkort komen de eerstejaars wederom een zondagmiddag naar ons bedrijf en samen met onze productmanager Peter Groenen, waar ik dagelijks nauw mee samenwerk, hebben we weer een leuk programma opgesteld rond het thema “duurzaamheid en techniek”. Eerst ontvangen we kinderen en begeleiders in de showroom. We houden dan een korte inleiding, waarin we vertellen hoe het programma van de middag er uit zal gaan zien. En dan starten we met de rondleiding door de fabriek. Ondanks dat de machines stilstaan, lopen we daar toch ons rondje om een en ander te laten zien en uit te leggen over hoe schoolmeubelen gemaakt worden en door wie. Dan komen we weer terug in de showroom voor het aansluitende educatieve verhaal; wat gezonde versnaperingen en eventuele opdrachten.

Wat vind jij belangrijk om aan kinderen over te dragen?
Het belangrijkste vind ik om aan de kinderen duidelijk te maken dat iedereen het recht heeft en de kans moet hebben/krijgen om met zijn/haar talenten en capaciteiten in onze maatschappij op een prettige en succesvolle manier te kunnen functioneren. Wij zijn een sociaal maatschappelijke onderneming en PSO30+ ABW gecertificeerd. Dat is de hoogste landelijke score op het gebied van de Prestatieladder Sociaal Ondernemen. Het belangrijkste deel (ca 190) van de ca 240 medewerkers heeft de zogenaamde SW status (SW=Sociale werkplaats). Daarmee geeft niet alleen Presikhaaf Schoolmeubelen, maar ook ons moederbedrijf Koninklijke Ahrend BV nu al ruimschoots een invulling aan de doelstellingen binnen de participatiewet. Met een laagdrempelige en een voor de kinderen te begrijpen uitleg willen wij de kinderen zo laten stilstaan hoe wij een ieder in onze maatschappelijk gelijke kansen willen bieden en hoe wij bij Presikhaaf Schoolmeubelen dagelijks schoolmeubelen (voor hen) maken en welke vaardigheden en talenten daarbij komen kijken.

Heb je in je gastlessen ook leuke dingen meegemaakt met de kinderen?
Ja, vooral het enthousiasme en de leergierigheid. Ze komen hier vol verwondering binnen. Vervolgens neem je ze mee in ons verhaal en dan zie je dat ze plezier hebben en enthousiast weer terug richting de weekendschool gaan. Ik vind het geweldig dat zo’n grote groep kinderen in het weekend nog een keer extra naar school gaat om iets bij te leren en zo het maximale uit hun talent en bevlogenheid halen. Het mooiste wat me is overkomen in de afgelopen jaren, is dat één van de kinderen nog een extra keertje is teruggekomen voor een interview. Ik heb dat toen gedaan samen met de vorige productmanager John de Gast, die ondertussen met pensioen is gegaan.

Wat brengt zo’n middag jou en jullie bedrijf?
Ik, maar ook mijn collega’s, die ook aanwezig zijn, vinden het fantastisch om voor onze Arnhemse jeugd en kinderen in het algemeen iets kunnen betekenen. Het geeft mij en mijn collega’s veel voldoening als ik zie dat de bezoeken aan ons bedrijf de kinderen, begeleiders en ouders raken.

Welke raad zou jij geven aan iemand die overweegt om ook gastdocent te worden?
Voordat je ja of nee zegt tegen sponsoring en ondersteuning van Leuk Om te Leren, zou ik aanraden zeker ’n keer mee te draaien bij ’n gastles, zodat je de beleving en de passie van de kinderen ervaart. Je ziet dan wat het met ze doet en als je dat meemaakt, weet ik zeker dat je geen nee meer kunt zeggen. Ook bij de beroepsbegeleiders van Leuk Om te Leren, Channa, Tess en Laura is het een genot om te zien met hoeveel motivatie en passie ze hun werk doen. Datzelfde geldt overigens ook voor de overige (vrijwillige) begeleiders.

Is er nog iets wat je zou willen toevoegen?
Ja zeker, ik wil graag benoemen dat met name de leuk Om te Leren website de laatste tijd erg vooruit is gegaan. Ik hoop dat de weekendschool ook een hele mooie toekomst tegemoet gaat!!! Het zou echt een gemis zijn als dit fantastische initiatief in het Arnhemse weg zou vallen. Dus een oproep aan alle bedrijven en organisaties in Arnhem: STEUN DE WEEKENDSCHOOL!!!!
——————————————————————————————————————-

JIHANE BOURICH (18 jaar, oud-leerling)

Kun jij iets over jezelf vertellen, Jihane?
Ja hoor! Ik ben Jihane. Ik ben 18 jaar oud. Ik zit nu in mijn tweede jaar geneeskunde aan de Radboud universiteit. Toen ik in groep 7  van de basisschool zat, begon ik aan de weekendschool en dat heb ik alle 3 de leerjaren gedaan. Naast school zit ik nog op Taekwondo. Dat is 3 keer per week. Daar heb ik dit jaar nog mijn zwarte band voor gehaald. In het weekend werk ik bij de supermarkt.

Over het gewone programma van de weekendschool kunnen de mensen lezen op de site, maar wat heb je indertijd samen met je buddy gedaan? 
Dat was misschien wel het allerleukste jaar, want dan kon je zelf invullen wat je ging doen. Ik had ook echt een hele leuke buddy. Ik wist toen ik op de basisschool zat al dat ik geneeskunde wilde studeren en met het matchingsproces op de weekendschool werd ik gekoppeld aan een arts. Dat was echt een perfecte match vond ik. Ook tussen de activiteiten door die we samen hebben gedaan heb ik veel van haar geleerd. De dingen die we hebben gedaan, waren allemaal dingen die ons beiden interesseerde, zoals klimmen. Dat deed haar man. Wij zijn toen naar De Koppel gegaan en daar is een klimhal, waar we gingen klimmen als oefening. Een andere keer gingen we naar Duitsland om bij rotsen te klimmen. Ook dat was heel erg leuk. We zijn met de groep gaan paintballen. We hebben ook een aantal keren musea bezocht, zoals bijvoorbeeld het openluchtmuseum.We zijn een keer gaan duiken. Dat was ook echt heel gaaf.  En zweefvliegen hebben we ook gedaan met de groep.We waren ook naar het anatomisch museum gegaan. Dat was heel erg interessant en nu loop ik er elke keer langs als ik naar mijn lokaal moet in Nijmegen.

En je broer en zus die het traject bij de weekendschool al hebben afgesloten; weten die ook al wat ze willen worden? Nawfal veranderde nogal eens, maar nu wil zij ook arts worden.  Dounia weet het nog niet, maar ze weet wel dat ze geen arts wordt. Zij kijkt nu meer richting psychologie en pedagogische wetenschappen. Die richting lijkt haar wel geschikt.

Stel dat jij de coördinatie had bij leuk om te leren en je zou iets aan het programma mogen veranderen. Wat zou dat dan zijn?
Het leukste was als we het pand van Volkshuisvesting verlieten en op excursie gingen. Dat waren de zondagen die mij het meest bijbleven.  Die zou ik dan wat proberen uit te breiden. Dan bezoek je echt het werkveld van de gastdocenten en dan kon je ook echt zien in wat voor omgeving ze werkten. Zo gingen we een keer naar een advocatenbureau en dan krijg je ook echt een rondleiding in het gebouw en zo krijg je ook veel beter een beeld van dat beroep.

Zijn er nog meer dingen die je zou willen veranderen?
In mijn tijd merkte je dat sommige medeleerlingen wat lakser werden toen het jaar vorderde. Daar zou ik dan wat strenger tegen optreden. Maar dat was in mijn tijd. Ik weet niet of dat nu al veranderd is.

Wat is -buiten het buddyjaar- je meest dierbare herinnering uit die tijd?
Het advocatenkantoor Nysing en de vuilverwerking Cita vond ik ook heel interessant. Maar eigenlijk was dat met alle onderwerpen zo.

Is er nog iets wat je graag zou willen toevoegen?
Alleen nog een goede raad. Als iemand de kans krijgt om deel te nemen aan de weekendschool, dan zou ik in ieder geval die kans nemen.
——————————————————————————————————————–

SFIA BOURICH (ouder van vier LOL oud-leerlingen)

Interview met Sfia Bourich, partner van Abdeslam en moeder van Jihane (18), Dounia (16), Nawfal (13), Issam (10) en Israe (5). De eerste 3 hebben de weekendschool al afgerond en Issam zit nu in leerjaar 1. Israe is nog een beetje te jong.

Hoe ben je bij de weekendschool betrokken geraakt?
Nou, dat was via school. Mijn oudste kreeg een formulier mee en dan mocht ze inschrijven als wij dat ook wilden. Dat heeft ze toen gedaan en daarna kreeg ze een intakegesprek op school. In eerste instantie was ze niet geselecteerd om mee te doen, maar 2 maanden later kreeg ze toch een oproep omdat er een aantal kinderen waren afgevallen. En zo ging dat bij de tweede en de derde ook. Bij de tweede en de derde was ik er zelf op bedacht dat het heel leuk zou zijn, als zij ook de kans konden krijgen. Maar ik ging er niet van uit dat het vanzelfsprekend zou zijn dat zij ook zouden worden aangenomen.

Wat vraagt het van jullie als ouders dat je kind deelneemt aan de weekendschool?
Van begin af aan heb ik mijn kinderen gevraagd: “ben je je bewust dat het iedere zondag is?”. Dus met andere woorden: een deel van je weekend valt weg en van ons ook. In ons geval omdat mijn man en ik beiden heel onregelmatig werken. Met name in de weekenden  was het toch heel lastig om het ingepland te krijgen. Ik moest mijn vader en moeder soms inschakelen om ze op de fiets te brengen, want ik had de auto mee naar mijn werk in Ede. Met de andere kinderen hebben we het gemakkelijker kunnen oplossen. Toen hadden we met andere ouders afgesproken en reden we bij toerbeurt. Dat pakte een stuk gemakkelijker uit met zo’n poultje van 3 tot 4 ouders.

Wat heb je aan veranderingen gezien bij de oudsten?
Het heeft heel veel aan algemene kennis bijgebracht, heel veel inzichten in verschillende beroepen. Jihane, die wist vanaf groep 3 al wat ze wilde worden en daar is ze ook nooit van afgeweken. Bij Dounia is het wat lastiger. Zij weet het nu nog steeds niet, maar zij is zoveel kennis rijker geworden en ze heeft veel mensen leren kennen. Verschillende beroepen heeft ze via LeukOmteLeren leren kennen. Ook heeft zij heeft er veel contacten aan overgehouden, dus dat is zeer waardevol voor haar. Als Israe straks ook nog de kans krijgt, zou dat heel fijn zijn. Weet je; er worden dingen aangeboden die ik als ouder-hoe goed ik mijn best ook zou willen doen- nooit zou bereiken. Heel soms, als ik daarvoor benaderd werd en de tijd ervoor had, dan ging ik mee als begeleider. Zo ben ik 2 jaar geleden 2 of 3 keer mee naar Papendal geweest.

Welke dingen heb je als meest positief ervaren; waar waren jouw kinderen het meest enthousiast over?
Papendal waren ze erg enthousiast over en toen hebben ze ook nog in de keuken gestaan. Basketballen met het Nederlandse rolstoelteam is ze enorm bijgebleven. Andere toppers waren: de gemeenteraad, Paleis van Justitie, advocatenkantoor Nysingh. Ook Cita -de afvalverwerking- vonden ze indrukwekkend. Ja, de ene activiteit is nog leuker dan de ander. Peeze koffie en de samenwerking met Afrika (met Kenia geloof ik) vonden ze ook geweldig. Vanuit hier hebben ze tekeningen daar naar toe gestuurd en daar kregen ze van ginds  feedback op, Dat vonden ze geweldig.

Als je zelf vroeger de kans had gehad, zou je dan ook hebben willen deelnemen?
Absoluut!!!!!! Ik heb wel eens voor de grap gezegd: “kunnen jullie ook niet zo iets voor de ouders organiseren?”

Stel dat je coördinatrice van “LeukOmteLeren” zou zijn. Wat zou je dan aan het programma willen veranderen?
Het zou zo fijn zijn als dat ieder kind aangeboden kan worden, want nu is het uitsluitend voor bepaalde doelgroepen. Het zou fijn zijn als ieder kind die kans kon krijgen, maar ik snap ook wel dat dit niet kan. Een kind dat niet weet wat er wordt gedaan, mist misschien in eerste instantie niets maar ik als ouder weet wat voor verdieping en uitdagingen er worden aangeboden, dan weet ik hoe jammer ik dat vind. Ik vind het ook heel jammer voor de kinderen die worden uitgeloot om te mogen deelnemen. (dit jaar: 24 wel en 20 niet).

Is er nog iets wat je graag wilt toevoegen?
Ik weet dat heel veel ouders het niet kennen. Ondanks dat er bij ons op school iemand komt van LeukOmteLeren die formulieren achterlaat. Heel veel ouders weten daar niets van.
——————————————————————————————————————–

BERNARD CORNIELJE (13 jaar begeleider bij LOL)

Hoe ben je bij de Weekendschool betrokken geraakt?

Ik ben in de kelder van de bibliotheek begonnen in 2006 toen ze iemand tekort kwamen Mijn vriendin zat er toen bij en die heeft mij gevraagd. Sinds die tijd ben ik gebleven. Ik heb assistentie verleend in alle leerjaren en ben ook 3 keer buddy geweest. Als er een nieuwe groep is, ga ik in het begin van het nieuwe schooljaar wat vaker om ze goed te leren kennen, maar dit jaar ben ik meegegaan naar het tweede jaar en nu ken ik ze allemaal al.

Wat brengt het jou om begeleider te zijn?
Waarom ik het heel leuk  vind is omdat ik er zelf ook heel veel van leer. Ook ik kom op plaatsen, waar ik anders niet zou komen. En ook tussendoor kun je ze een hele boel bijbrengen. Je ziet in de loop  der jaren een veel veranderingen bij de kinderen. Wat ik bijvoorbeeld heel belangrijk vind, is dat ze zich afvragen “Hoe kom ik over bij de ander. Dat is -buiten het privéleven-vooral belangrijk als ze straks terechtkomen op een stageplek of bij een sollicitatie. Ook kleine dingen als altijd duidelijk je naam zeggen; een stevige hand geven en iemand in de ogen kijken, krijgen de aandacht.

Hoe ziet bij jou een begeleidingsdag er uit?
Ik vertrek meestal thuis om tien over 12, want dan ben ik mooi op tijd. Dan hebben we meestal vooraf even overleg met de leerkracht en de gastdocent. Van 1 tot half 5 zijn de kinderen er met ongeveer in het midden een pauze voor iedereen. We zijn dan in het gebouw van Volkshuisvesting of we gaan op excursie. Je bent dan wel de hele middag kwijt,  maar dat vind ik niet zo erg, want je leert er zelf immers ook heel veel van. Ook heb ik enorm geleerd hoe dingen bij andere culturen anders werken.

Heb je door de jaren heen ook veranderingen bij de kinderen geconstateerd?
Ja, waar ze vroeger ongegeneerd aan de gastdocent vroegen: “wat verdient U?”, komt dat nu niet meer voor; ook omdat we ze daar op voorbereiden. En waar jaren geleden er heel veel chirurg of advocaat wilden worden, kijken ze tegenwoordig breder. Ook zijn er nu meer meisjes dan jongens (20m en 4j). Wat mij ook opvalt is dat de dames nu weerbaarder zijn. Er zitten er veel op kickboksen, maar dat kan heel toevallig zijn in de groep die ik nu begeleid.

Stel dat jij coördinator bent bij LOL, wat zou je dan aan het programma willen veranderen?
Ik zou niet zo veel willen veranderen, maar ik vind het wel belangrijk dat de kinderen inzicht krijgen in wat de gastdocent allemaal heeft moeten doen om te staan waar hij nu staat. Welke opleiding(en)? Misschien ook verdere cursussen?  Ik ken bijvoorbeeld een chirurg, die begonnen is op VMBO-T. Ze zien dan dat er op latere leeftijd ook altijd nog kansen voor ze liggen. 

Nu heeft iemand interesse om ook als begeleider vrijwilligerswerk te komen doen. Welk advies zou je hem/haar vanuit jouw jarenlange ervaring willen geven?
Ik zou in ieder geval zeggen: “Ik kan het je dringend aanbevelen, omdat je zoveel mensen ontmoet, die je normaal in je dagelijkse leven niet tegenkomt. Bovendien is minimaal 5 keer per jaar assisteren goed op te brengen. Ook leer je zelf veel over wat het moderne kind bezighoudt.
——————————————————————————————————————–

WIM SCHENNINK (10 jaar gastdocent archeologie)

Kun je kort iets over jezelf vertellen?
Na de kweekschool heb ik als schoolmeester gewerkt en en heb toen in mijn vrije tijd geschiedenis gestudeerd. Naast mijn werk deed ik dat in de avonduren, waardoor die studie maar liefst 7 jaren duurde. Hierna werkte ik ook in het HBO. Na mijn pensionering ben ik per ongeluk in de archeologie beland en met name in het onderdeel publieksvoorlichting. Het mooie van archeologie is dat je de geschiedenis kunt aanraken..

Hoe ben je bij de weekendschool betrokken geraakt?
Via een collega in het non-kozakkenkoor. Die was al betrokken bij de weekendschool en die vroeg: “Wim, is dat niets voor jou? Daar kun je als vrijwillig archeoloog mooi iets vertellen over jouw vak.”Vervolgens is er een gesprek met Anneke Polman geweest en toen was het een feit. En….ik zit er nog steeds met zeer veel plezier. Het is een genoegen om gemotiveerde kinderen te zien kijken, luisteren en werken op zo’n zondagmiddag.

Hoe lang doe je dit al en hoe ziet een dag als gastdocent er bij jou uit?
Ik heb het niet bijgehouden hoe lang, maar ik denk al een jaar of 10. Zondag morgens vroeg begin ik al met het verzamelen van allerlei materiaal, want ik vind dat kinderen archeologie ook moeten dóén. Ze moeten zelf ervaren met welke moeilijkheden een archeoloog te kampen heeft als hij aan het werk is. Ik zorg voor een mooie mix van theorie en praktijk. Theorie: hoe word je een archeoloog; hoe ben je een archeoloog en wat doet een archeoloog? Voor de praktijk heb ik een circuit met 10 verschillende opdrachten verspreid in het lokaal, waar ze dan in groepjes in eigen tempo aan mogen werken. Dat zijn dan onderwerpen als: sporen, vondsten, foto’s, schatten hoe oud zo iets is, schoonmaken, restaureren etc.

Wat vind je het belangrijkste om aan de kinderen over te dragen?
Dat je middels archeologie heel dicht bij het verleden van je straat, je dorp, de stad en het verleden van je land kunt komen. Dat ze zich realiseren dat ze gedeeltelijk een gemeenschappelijke geschiedenis hebben . Mensen kunnen dankzij hun geheugen leren hoe ze dingen anders en wellicht beter kunnen doen. Dieren hebben dit geheugen niet! Een stukje verantwoordelijkheid bijbrengen voor die geschiedenis is ook heel belangrijk.

Heb je door de jaren heen ook veranderingen bij de kinderen kunnen constateren?
De concentratie bij de kinderen neemt de laatste jaren wel wat af,  want ze hebben ook nog zó veel andere dingen. Om daarop te participeren ben ik ook steeds aan het kijken hoe ik de geschiedenis dichterbij kan halen. Zo ligt aan de overkant van de Rijn hier in Arnhem een Romeins castellum uit de tijd van keizer Augustus (die van de volkstelling uit het kerstverhaal). Deze keizer blijkt bekend te zijn zowel bij de kinderen uit het Batavenland (Betuwe) als die uit het Berberland (Noord-Afrika).

Heb je leuke dingen meegemaakt met de kinderen?
Ja, ik vind het geweldig dat kinderen uit bijvoorbeeld Syrië ontdekken dat diezelfde keizer Augustus ook in hun land is geweest. Dat vind ik geweldig. Ook als die kinderen in Nederland zijn geboren. Zij hebben die verhalen over Romeinse resten in Syrië dan gehoord van hun opa of oma of van hun vader of moeder.

Wat doet het met jou als persoon het geven van gastlessen?
Je merkt aan mijn enthousiasme wel dat het enorm veel met me doet.